Aralık

[masalcı]

Merhabalar,yeni bir tek bölümlük hikayeyle karşınızdayım. Leonard Cohen’ın Famous Blue Raincoat’unu dinlerken aklıma geliverdi bir anda. Tabi şarkıdan ilham aldım,arada bir iki cümle de var şarkıdan ancak büyük kısmını değiştirmek zorunda kaldım. Sizden ricam okurken olayı hissetmeniz,nerede ne olmuş diye telaş yapmayın,sadece hissedin. Hikayede yaş sınırı yoktur. Harry-Hermione ve Ron’u içeriyor. Keyifli okumalar.

ARALIK


Sevgili Harry,

Şu an sabahın dördü ve aralığın sonundayız.Daha iyi misin diye sormak için yazıyorum sana. Yaşadığım,yaşadığımız yer soğuk,evimize dışarıdan gelen seslerle avunuyoruz. Seni son gördüğüm zamanı hatırlıyorum,düğünümden önceydi,sen de hatırlıyor musun? Gülerek her şeyin yolunda gideceğini söylemiştin. Gitmedi değil mi? Hayatlarımızı kontrol edemedik,bazı şeyleri sona erdirecek gücümüz vardı ama bunları durduramadık. Bazen onun gözlerinde görüyorum seni,garip ama kızmıyorum. Belki seni görmek istediğimdendir. Onun da istediği bu,çok iyi biliyorum. Ancak ikimizin de dile getiremediği binlerce şeyden biri de bu. Sahi ne zaman bu kadar parçalandık?

Senin yanından döndüğünde hissettim bunu,seninle olduğunu biliyordum elbette,benim bahsettiğim farklı bir şey. Sanki kokun üstüne sinmiş gibiydi,sizin mutluluğunuzun kokusu… Boğulacak gibi oldum. Yine de bir şey söylemedim,sessizce baktım ona. Karşımda duruyordu,üzerinde mavi elbisesi,saçlarını açık bırakmıştı,gözlerinde hiçbir ifade yoktu. Ya da vardı ve ben bunu okumak istemedim. Belki saniyeler boyu durduk öyle,belki dakikalar boyu belki de saatlerce,hiçbir fikrim yok. Sonunda anlaşmışız gibi çektik bakışlarımızı birbirimizin üstünden ben sessizce balkona çıktım,göz ucuyla baktığımda omuzlarının düştüğünü gördüm,umduğu şeyler farklıydı belki de. Ama ben onu bırakmaya hazır değildim,hala değilim,hazır olur muyum onu da bilmiyorum. Ama bildiğim bir şey varsa o da döndüğünde hiçbir şeyin eskisi gibi olmadığıydı. O artık benim mutlu karım değildi,kimsenin karısı değildi,kimseye ait değildi. Mutlu değildik,senin yanına gittiği zaman hissettim bunu. Engellemek isterdim aslında,ama olmadı,ellerimden kayıp gidişini izledim. İçimde bir umut vardı,gittiği gibi dönecek diye,olmadı. Kısa bir ziyaret ne kadar ters gider ki diye düşünmüştüm,hatırlıyorum,oldukça ters gitti. Zorunluluklarından dolayı döndü buraya. Üzüntüsünden ölse bana bir şey söylemez biliyorum keza sen de öyle. Onu üzüntüsünden öldürür müyüm,bunu yapar mıyım,bilmiyorum. Gördüğün gibi son zamanlarda iyice bir şey bilmez oldum. Bazen tamamen dağıldığımı düşünüyorum. Yine de onun varlığı beni yok olmaktan kurtarıyor,o giderse ne yaparım bilmiyorum. Bu sabah kalktığında daha iyi gibiydi,iyileşiyor sanki ya da kötü gidiyor ve o maskesiyle dolaşıyor. Hermione söz konusu olduğunda ikisi de mümkün olabilir,biliyorsun.

Gerçek şu ki seni özlüyorum. Var olma sebebim olduğunu düşündüğüm kadını benden çalıyor olman bile bunu engelleyemiyor. Bu kadar bencil olmasam belki de hepimizin mutlu olmasını sağlayabilirdim ama ne zaman bir şey söylemeye kalksam dilim tutuluyor sanki. O da bir şey söylemiyor. O güzel gözlerinde hüznün yanında anlayış da var,sadece bakıyor içimi görüyor gibi,sonra koluma dokunup hayatına geri dönüyor,bense hiçbir şeye geri dönemiyorum. Sadece duvarları izliyorum. Halbuki konuşabilsem ne kadar kolay oldu. Oysa ne zaman bu konuda konuşmak istesem aptal dilim tutuluyor,hareket dahi edemiyorum.

Sanırım seni affediyorum,böyle hissetmeme neden olduğun için. Her şeye rağmen özlüyorum seni. Hogwarts’taki yıllarımızı hatırlıyorum,daha sonrasını ,Yoldaşlık günlerini,hastalandığın için Hermione’nin seni ziyarete gittiği günü… Oraya kadar hatırlıyorum,gerisini düşünmek için cesaretim yok. Orada durdurdum her şeyi,her gün ne kadar pişman oluyorum bilemezsin. Zamanı geriye alsam ve onunla birlikte gitmek için işimi ayarlasam,tehlikeli olmayacağını bilsem emin ol yaparım. Ama olmuyor,bu hastalıklı düşünceler gün geçtikçe beni daha da boğuyor. Nefes alamıyorum,ona ihtiyacım var.

Bir gün geri dönersen,gelmeye karar verirsen benim için ya da onun için şunu bil ki her ne olacaksa seni affediyorum.

Sevgilerle,

Ronald Weasley

[Epa]

Vay canına. Öncelikle ilk açtığımda böyle birşey beklemiyordum. Beni kalbimden vurdun. Dostluğun ne kadar önemli olduğunu kaleme almışsın ve bunu çok güzel bir şekilde dile getirmişsin. Buna bayıldım diyebilirim. Hissederek okudum. Kendimi Ron'un yerine koydum. Harry'e olan özlemini, Hermione'ye olan aşkını, dostluğunu hissettim. Beni titretmeye yetti açıkçası. Harika bir hikaye olmuş.

Başlarından o kadar çok şey geçmiş ama yine de arkadaşlıkları sönmemiş. Aldatılmak bile Ron'un Harry'e olan sevgisini bitirmemiş. Güvenini kaybetmemiş. keşke benim arkadaşım olsaydı dedim Ron için bir an.

İmla konusuna gelince pek hata görmedim. Hatta hata görüp görmediğimi hatırlamıyorum bile. O kadar konuya, anlatımına dalmışım ki... Ellerine sağlık. Kesinlikle diğer hikayelerin için sabırsızlanıyorum.

[masalcı]

Vay canına. Öncelikle ilk açtığımda böyle birşey beklemiyordum. Beni kalbimden vurdun. Dostluğun ne kadar önemli olduğunu kaleme almışsın ve bunu çok güzel bir şekilde dile getirmişsin. Buna bayıldım diyebilirim. Hissederek okudum. Kendimi Ron'un yerine koydum. Harry'e olan özlemini, Hermione'ye olan aşkını, dostluğunu hissettim. Beni titretmeye yetti açıkçası. Harika bir hikaye olmuş.

Başlarından o kadar çok şey geçmiş ama yine de arkadaşlıkları sönmemiş. Aldatılmak bile Ron'un Harry'e olan sevgisini bitirmemiş. Güvenini kaybetmemiş. keşke benim arkadaşım olsaydı dedim Ron için bir an.

İmla konusuna gelince pek hata görmedim. Hatta hata görüp görmediğimi hatırlamıyorum bile. O kadar konuya, anlatımına dalmışım ki... Ellerine sağlık. Kesinlikle diğer hikayelerin için sabırsızlanıyorum.

Bu yorumunla beni ne kadar mutlu ettin bilemezsin. Çünkü;bu hikayenin bendeki yeri çok ama çok özel. Yazdıklarına bakılırsa etkilemeyi başarmışım seni. Söylediklerin çok içtendi ve her bir satırı beni ayrı etkiledi,sevindirdi. Kendini hikayeye kaptırabilmene çok sevindim. Bu özel yorum için çok teşekkür ediyorum sana,gerçekten.